Αθέριστος Ιούνης (Δίστομο, 1944) Καίτη Μανωλοπούλου

Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας αφηγείται με λογοτεχνικό τρόπο αναμνήσεις και  μαρτυρίες για το Δίστομο και τη μεγάλη σφαγή  του 1944. Έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά.

Γράφει η Μαριάννα Κορομηλά

«Η Καίτη Μανωλοπούλου άφησε να περάσει μισός αιώνας για να φιλτράρει ο χρόνος τον καημό για το χαμό των συγγενών της. Οι αναμνήσεις και οι μαρτυρίες έχουν τώρα τον κατασταλαγμένο τόνο του γνήσιου λογοτεχνήματος. Δεν είναι έκρηξη συναισθήματος. Τα γεγονότα δίνονται απλά, κρατώντας μέσα τους την ανθρώπινη θέρμη. Αυτό κάνει τη θυσία να φαίνεται πιο τραγική», γράφει ο Σαράντος Καργάκος στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Η Καίτη Μανωλοπούλου, η οποία, όχι μόνο έχασε τους δικούς της, αλλά έζησε το δράμα αυτής της σφαγής, μέσα από τις μαρτυρίες των ανθρώπων που επέζησαν, εξηγεί και τους λόγους που την έσπρωξαν να το γράψει. Ακόμη, μας ταξιδεύει στα ειρηνικά χρόνια της προπολεμικής ζωής του χωριού με τα παραδοσιακά του σπίτια, τους φούρνους και τα διασίδια στους δρόμους του. Τέλος, η συγγραφέας με αυτό της το βιβλίο φροντίζει να μην αφήσει τη μνήμη μας να θαμπώσει, γιατί όπως λέει ο Σεφέρης «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν σβήνει κανείς κι ένα αντίστοιχο απ’ το μέλλον».

Γράφει η Αγγελική Βαρελά

Το βιβλίο «Αθέριστος Ιούνης - Δίστομο 1944» πρέπει να το διαβάσουν όλα τα νέα παιδιά. Βασίζεται μεν σ’ ένα ιστορικό γεγονός γύρω απ’ το οποίο πλέκεται ο καμβάς και κινούνται τα πρόσωπα, αλλά το ιστορικό γεγονός περνάει μέσα από την καρδιά της συγγραφέως και μεταδίδει τη συγκίνηση που προέρχεται απ’ τη δική της νοσταλγία, τους δικούς της στοχασμούς, το δικό της λυρικό ρεμβασμό, την ποίησή της, τις περιγραφές της. Κι αυτό μόνον οι τεχνίτες του λόγου μπορούν να το πετύχουν και όχι εκείνοι που ξέρουν καλά την ιστορία.

Γράφει η επιμελήτρια του βιβλίου, Ευγενία Ασημακοπούλου-Τσαλπαρά

Στο βιβλίο αυτό εκτός από τις αναμνήσεις και τις μαρτυρίες για το Δίστομο και τη μεγάλη σφαγή, που λογοτεχνικά αφηγείται η συγγραφέας περιλαμβάνονται ΣΗΜΑΝΤΙΚΆ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΆ ΣΤΟΙΧΕΙΆ που προέκυψαν μετά από πρόσφατες έρευνες.

Το βιβλίο έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί και στα γερμανικά.

Καίτη Μανωλοπούλου

Βεργίνα, 2013

Σελ. 240 - ISBN 978-960-9523-59-2   

Το ποίημα "Παπαδιά" της Καίτης Μανωλοπούλου

Μια παπαδιά εχόρευε στην όμορφη αυλή της
κι ένα πουλάκι απόρησε και τη ρωτά να μάθει.
«Γιατί χορεύεις παπαδιά αφού είσαι λυπημένη;»
Κι εκείνη βόλτες φέρνοντας πάνω απ’ τους σκοτωμένους
και τα μαλλιά ξελύνοντας στους ώμους της να πέσουν.
«Δε βλέπεις που ’χουμε γιορτή δε βλέπεις πανηγύρι;
Εδώ το στάρι βράσαμε και βάλαμε κουφέτα
σπυριά ροδιού και ζάχαρη κι εφτάζυμα ψωμάκια
του χάρου να τα δείξουμε μη και νομίσει ο πλάνος
πως τους αλησμονήσαμε όλους τους σκοτωμένους.
Μα δεν το διάβασ’ ο παπάς μ’ το στολισμένο στάρι
γιατί του βάψαν κόκκινο το μαύρο τ’ αντερί του
και την ψυχούλα του παιδιού μ’ την πήραν οι βαρβάροι.
Γι’ αυτό χορεύω και γελώ. Γι’ αυτό μικρό πουλί μου
γιατί το σπίτι μου άδειασε και πέτρωσε η καρδιά μου
κι η σκέψη μου φτερούγισε και θόλωσε η θωριά μου».